''Ο χρόνος, Γκέοργκ, τι είναι ο χρόνος;

Συνέχισα να σου μιλάω, αν και ήξερα ότι δεν μπορούσες πλέον να καταλάβεις όλα αυτά που σου έλεγα. 
Το σύμπαν είναι πολύ παλιό, είπα, ίσως δεκαπέντε δισεκατομμυρίων χρόνων. Παρ'όλα αυτά, κανείς μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να ανακαλύψει πώς γεννήθηκε. Ζούμε μαζί σ'ένα μεγάλο παραμύθι το οποίο κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά. Χορεύουμε, παίζουμε, φλυαρούμε, γελάμε σ'έναν κόσμο την γέννηση του οποίου αδυνατούμε να καταλάβουμε. Αυτός ο χορός κι αυτό το παιχνίδι είναι η μουσική της ζωής, είπα. Τη βρίσκεις παντού όπου υπάρχουν άνθρωποι, όπως σε όλα τα τηλέφωνα όπου ακούς το σήμα της ελεύθερης γραμμής. 

Έγειρες το κεφάλι πίσω και με κοίταξες. Τουλάχιστον αυτό με το σήμα της ελεύθερης γραμμής το είχες καταλάβει. Σου άρεσε να σηκώνεις το ακουστικό για να το ακούσεις. 

Ύστερα, Γκέοργκ, σου έθεσα ένα ερώτημα, το ίδιο ερώτημα που θέλω να σου θέσω τώρα που επιτέλους είσαι σε θέση να καταλάβεις. Εξαιτίας αυτού του ερωτήματος σου διηγήθηκα τη μεγάλη ιστορία του κοριτσιού με τα πορτοκάλια. 
Είπα: Φαντάσου ότι βρίσκεσαι πριν από δισεκατομμύρια χρόνια στην γέννηση των πάντων, στο κατώφλι αυτού του παραμυθιού. Κι ότι πρέπει να επιλέξεις αν θα γεννηθείς για να ζήσεις σ'αυτόν τον πλανήτη. Χωρίς να ξέρεις πότε θα ζήσεις και πόσο, σίγουρα πάντως για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Θα ήξερες δηλαδή ότι αν αποφάσιζες να έρθεις κάποτε σ'αυτόν τον κόσμο, θα ήσουν αναγκασμένος να τον εγκαταλείψεις πάλι κάποτε, αυτόν και όλα όσα ήταν σ'αυτόν, όταν θα ωρίμαζε ο χρόνος ή όπως λένε όταν ερχόταν το πλήρωμα του χρόνου. Ίσως να στενοχωριόσουν, επειδή πολλοί βρίσκουν υπέροχη την ζωή σ'αυτό το μεγάλο παραμύθι, τόσο ώστε δακρύζουν όταν σκέφτονται πως κάποτε όλα τελειώνουν. Τόσο καλά μπορεί να είναι εδώ, ώστε προκαλεί μεγάλο πόνο η σκέψη ότι κάποτε δεν θα έρθουν άλλες μέρες. 

Καθόσουν στην αγκαλιά μου και δεν έβγαζες άχνα. Είπα: Τι θα αποφάσιζες, Γκέοργκ, αν σου έθετε αυτό το δίλημμα μια ανώτερη δύναμη; Θα μπορούσαμε ίσως να την φανταστούμε σαν συμπαντική νεράιδα αυτής της μεγάλης και μυστηριώδους περιπέτειας. Θα αποφάσιζες να ζήσεις στη γη, για λίγο ή για πολύ, σε εκατό χιλιάδες ή εκατό εκατομμύρια χρόνια;
Νομίζω ότι πήρα δύο βαθειές ανάσες πριν συνεχίσω, έπειτα είπα με σκληρή φωνή: Ή θ'αρνιόσουν να πάρεις μέρος στο παιχνίδι επειδή δε θα δεχόσουν τους κανόνες του;"



(απόσπασμα από το βιβλίο "Το κορίτσι με τα πορτοκάλια" του Jostein Gaarder)