«Πήγα στα δάση γιατί θέλησα να ζήσω με σκοπό, θέλησα να ζήσω βαθειά, να ρουφήξω το μεδούλι της ζωής, να αποδιώξω ότι δεν ήτανε ζωή και όχι όταν πεθάνω ν’ ανακαλύψω πως δεν έζησα…»


Πέμπτη 20 Ιανουαρίου 2011

από τον «Πύργο των Πυρηναίων» του Jostein Gaarder

«Αν δύο σωματίδια, δύο φωτόνια για παράδειγμα, έχουν κοινή προέλευση ή αφετηρία και στη συνέχεια διασπαστούν και εγκαταλείψουν το ένα το άλλο με μεγάλη ταχύτητα, , θα συνεχίσουν παρά ταύτα να βρίσκονται σε συνάρτηση σαν μια ολότητα. Ακόμα κι αν το καθένα σταλεί προς διαφορετική κατεύθυνση στο Διάστημα και βρεθούν σε απόσταση ετών φωτός μεταξύ τους, θα παραμείνουν περιπλεγμένα, καθένα θα έχει πληροφορίες για τις ιδιότητες του άλλου, και το ένα «δίδυμο σωματίδιο» θα επηρεάζεται από αυτά που συμβαίνουν στο άλλο. Φυσικά, δεν πρόκειται για επικοινωνία, αλλά για συνάρτηση -ή γι’ αυτό που αποκαλούμε «μη τοπικότητα*». Σε επίπεδο κβάντων, ο κόσμος είναι μη τοπικός. Αυτό είναι παράξενο, ίσως εξίσου ακατανόητο με τη δύναμη της βαρύτητας -και ο Einstein αρνούνταν το φαινόμενο, γιατί του φαινόταν πρόκληση κατά της λογικής, αλλά μετά τον Einstein έχει επιβεβαιωθεί πειραματικά.
Δε μιλάμε για τηλεπάθεια, αλλά για τηλεφυσική. Ωστόσο, η ψυχική επαφή μέσα από μεγάλες αποστάσεις είναι, κατά τη γνώμη μου, πιο ουσιαστική για τον άνθρωπο από την κβαντομηχανική -απλώς και μόνο γιατί εμείς είμαστε τα πνεύματα εδώ. Πρόσεξε τα αστέρια και τους γαλαξίες. Κοίταξε τους κομήτες και τους αστεροειδείς που περνάνε και επίτρεψε στον εαυτό σου ένα καταπληκτικό γέλιο. Παρόλο που αυτοί είναι τεράστια ουράνια σώματα, εμείς είμαστε οι ζωντανές ψυχές σ’ αυτό το σύμπαν».

*Σημείωμα του Αναγνώστη: ουτοπία

2 σχόλια: