Η Κατερίνα Γώγου για τα φεμινιστικά κινήματα

 Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών.

Βαράγαν στο ψαχνό.
- Στον αέρα ρίχνουνε είπαν αυτές
Ύστερα γέμισε αίμα η λακκουβίτσα στη στάση.
- Πλαστικές είναι είπαν αυτές
Ύστερα έπεσε κάτω.
- Λιποθύμησε είπαν αυτές
Ύστερα έμενε ακίνητος
είχανε ξεκινήσει. Έμεινε ακίνητος
είχανε πάρει το τρόλευ, φύγανε. Πάνε αυτές.

(Η Κίνηση Δημοκρατικών Γυναικών υπήρξε πολιτικό μόρφωμα που έκανε την εμφάνιση του την εποχή της μεταπολίτευσης. Πέτυχε να συσπειρώσει γύρω του πολλές γυναίκες και κομματικοποίησε μεγάλο μέρος από αυτές, δεν προσέφερε, όμως, ουσιαστικά καμιά νίκη στη διεκδίκηση εκ μέρους των γυναικών. Για το λόγο αυτό υπήρξε θνησιγενές μόρφωμα και η επιρροή του σταδιακά μειώθηκε.)

Το ποίημα παρουσιάζει με αφαιρετική σκηνοθετική ματιά  ένα περιστατικό που λαμβάνει χώρα σε μια στάση λεωφορείου. Οι γυναίκες που περιμένουν στη στάση, και όπως συμπεραίνουμε από τον τίτλο είναι εκπρόσωποι της Κίνησης Δημοκρατικών Γυναικών, γίνονται μάρτυρες μιας αστυνομικής επίθεσης. Απέναντι στα πραγματικά γεγονότα που εξελίσσονται μπροστά τους και απέναντι στη θέα της ωμής αστυνομικής βίας («βαράγαν στο ψαχνό… γέμισε η λακκουβίτσα αίμα… έπεσε κάτω») δεν αντιδρούν, ενώ η στάση τους χαρακτηρίζεται από απάθεια, αδιαφορία, και υποκρισία. Η συμπεριφορά αυτή είναι ενδεικτική του τρόπου με τον οποίο οι συγκεκριμένες φεμινίστριες αντιλαμβάνονται το έργο της κρατικής εξουσίας στα πλαίσια της δημοκρατίας. Ο έλεγχος των διαφορετικά σκεπτόμενων αντιμετωπίζεται ως θεμιτός από τις συγκεκριμένες φεμινίστριες, οι οποίες επιδιώκουν μεν, να βελτιώσουν τη θέση τους στην κοινωνία, ανεχόμενες δε την κρατική βία όπως εκφράζεται στο πλαίσιο της πατριαρχικής δομής της κοινωνίας.

Η αστυνομική βία που αποτελεί το απόλυτο συμβάν στη δημοκρατική κοινωνία και στο οποίο θα έπρεπε να επικεντρώσουν την προσοχή τους, τις αφήνει παγερά αδιάφορες.

 Η Κατερίνα Γώγου στηλιτεύει το συντηρητικό ρόλο που είχαν υιοθετήσει τα διάφορα γυναικεία κινήματα της εποχής της, με σκοπό να προσκαλέσουν και να κομματικοποιήσουν όσο το δυνατό ευρύτερες μάζες.

Τέτοια συμβατικά, μη-επαναστατικά κινήματα, στα οποία η σχέση με το γυναικείο πρόβλημα ήταν επιφανειακή και προσχηματική, ήταν από τη φύση τους καταδικασμένα να αποτύχουν γιατί δε στόχευαν στην ίδια τη μορφή της πατριαρχικής και καπιταλιστικής κοινωνίας, οι δομές της οποίας είναι η «μήτρα του κακού» που διαιωνίζει την ανισότητα των φύλων.

Οι εκπρόσωποι της Κίνησης Δημοκρατικών Γυναικών αποδεχόμενες τον καπιταλιστικό σύστημα, αποδέχονται και την κοινωνική καταπίεση που αυτό παράγει. Μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα η προσπάθεια εξάλειψης του σεξισμού είναι μάταιη.

Ουσιαστική αλλαγή θα μπορέσει να υπάρξει μόνο όταν οι γυναίκες συνειδητοποιήσουν ότι ο αγώνας τους ενάντια στην καταπίεση είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχική και καπιταλιστική δομή της κοινωνίας. Ένας τέτοιος αγώνας πρέπει να είναι κοινός, και να έχει ταξική χροιά έτσι ώστε να αποδομήσει το σύστημα εκείνο που παράγει τις ανισότητες για να συντηρηθεί.