Το να βγάζεις ένα βιβλίο στην Ελλάδα, είναι συχνά ένα πρόβλημα. Ακόμα συχνότερα, είναι μια περιπέτεια. 
 Σε γενικές γραμμές, τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζεις όταν βγάζεις ένα βιβλίο, στην χώρα αυτή, είναι:

1. Να βρεις ποιος θα το εκδώσει.
   Και μετά:
2. Να βρεις ποιος θα το διαβάσει.
   Για ορισμένους συγγραφείς υπάρχει και τρίτο πρόβλημα:
3. Να βρεις ποιος θα το γράψει.
   Στην Ελλάδα όλοι οι άνθρωποι είναι λίγο συγγραφείς - εκτός από μερικούς συγγραφείς...

 Δεν μ' αρέσει να παίρνω τραγικό ύφος, όσο κι αν το βιβλίο, απ'όποια σκοπιά και αν το δεις, είναι μια τραγική ιστορία. Θα μιλήσω όμως για κάποια άλλα πράγματα που ζει ένας συγγραφέας στο περιθώριο της προσωπικής του τραγωδίας.

Όταν βγάζεις ένα βιβλίο πρέπει:

1. Να στείλεις το βιβλίο που έγραψες στους φίλους σου - όσους σου έμειναν:
   Και:
2. Να περιμένεις να απαντήσουν, σύμφωνα με τους κανόνες της καλής συμπεριφοράς - όση τους έμεινε.
   Υπάρχει και ένα τρίτο πρόβλημα:
3. Να μην σου απαντήσει κανείς!

 Γενικά στην Ελλάδα, οι άνθρωποι δεν απαντούν σχεδόν ποτέ, όταν τους στέλνεις ένα βιβλίο. Είναι πιθανό να σου απαντήσουν αν τους στείλεις μία βιντεοκασέτα, ένα ημερολόγιο τοίχου ή μία φωτογραφία της Μαρίας Αλιφέρη από το "Όσα παίρνει ο Άνεμος..."

 Το βιβλίο, όμως, είναι κάτι άλλο. Είναι ένα αβάσταχτο βάρος που δεν το θέλει κανείς.

 Έχει τύχει να συναντήσω φίλους στον δρόμο και να τους ρωτήσω: "Πήρες το βιβλίο που σου έστειλα;" Οι περισσότεροι απαντούν βιαστικά: "Ναι, το πήρα". Και ορμούν την ίδια ώρα στο απέναντι πεζοδρόμιο με κόκκινο - με κίνδυνο να τους πατήσει αυτοκίνητο!

 Άλλοι πάλι χλωμιάζουν και σου απαντούν ταραγμένα "Όχι, δεν πήρα τίποτε". Είναι σαν να τους ρώτησες αν έκαναν υπεξαίρεση στην Εθνική Τράπεζα. Μερικοί ρίχνουν και λοξές ματιές γύρω τους, μην τυχόν τους ακούει κανένας εισαγγελέας.

 Το έχω ξαναπεί. Το βιβλίο στην Ελλάδα είναι λίγο σαν ποινικό αδίκημα. Κανένας δεν θέλει να είναι συνεργός.
 Όλοι σ' αφήνουν να κάτσεις στο σκαμνί μόνος σου...

 Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία των ανθρώπων που σου λένε ότι διάβασαν το βιβλίο σου, χωρίς να το έχουν διαβάσει. Στην Ελλάδα αυτή η κατηγορία είναι ο κανόνας.

 Πριν από λίγο καιρό έγραψα την "Εκτέλεση", ένα βιβλίο γύρω από την δολοφονία ενός πολιτικού του αιώνα μας. Πίστευα ότι είχα γράψει ένα δραματικό βιβλίο, ως τη μέρα που πήρα μία κάρτα από ένα φίλο υπουργό, στον οποίο είχα την έμπνευση να το στείλω. Η κάρτα έγραφε: 

" Αγαπητέ φίλε,

Πολύ χάρηκα με το διασκεδαστικό και πνευματώδες βιβλίο σου. Το τελείωσα χτες και γελάω ακόμα! Τι άλλο να σου πω; Μπράβο, μπράβο, μπράβο.

Με τιμή

(υπογραφή δυσανάγνωστη)

Υ.Γ. Και πάλι μπράβο."

Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι η εκτέλεση ενός ανθρώπου μπορεί να είναι διασκεδαστικό και πνευματώδες βιβλίο, αλλά όλα πρέπει να τα περιμένεις από έναν πολιτικό - ιδίως από την ώρα που αποφάσισε να γίνει πολιτικός...

(απόσπασμα από το βιβλίο "Τρελαθήκαμε εντελώς;" του Φρέντυ Γερμανού)