Τα βασανιστήρια - Pablo Neruda (από το Canto General)

Την Παρασκευή, 20 Ιουλίου, αστυνομικές δυνάμεις εισέβαλαν στο εργοστάσιο της Χαλυβουργίας. Η ωμή και απρόκλητη αστυνομική επίθεση, απέδειξε για μια ακόμα φορά σε ποιον ανήκει το μονοπώλιο της βίας. Η κυβερνητική και εργοδοτική τρομοκρατία καταστέλλει τον αγώνα των εργατών μετά από εννιά μήνες απεργία. Το όπλο των λαών παραμένει η αλληλεγγύη.

 (σκηνή από την ταινία Ψωμί και Τριαντάφυλλα)

Μια απεργία ακόμα

τα μεροκάματα πάντα γελοία

οι γυναίκες να κλαίνε μπροστά στις πυρωστιές

κι οι ανθρακωρύχοι

να ενώνουν ένα-ένα τα χέρια τους

και τους πόνους

Είναι η απεργία

εκείνων που σκάφτανε κάτω απ’ τη θάλασσα

 σκυφτοί

μέσα στα υγρά κανάλια

είν’ η απεργία

εκείνων που βγάλανε με τίμημα το αίμα

και τη δύναμη τους

τη μαύρη γης των ορυχείων

Αλλά τώρα ήρθαν οι οπλοφόροι,

νύχτα καταστρέψανε τα σπίτια τους

του σύρανε στις γαλαρίες –φρικτές φυλακές-

λεηλάτησαν το λιγοστό αλεύρι που φυλάγαν

κι αρπάξαν τα τελευταία σπυριά από το ρύζι των παιδιών τους.

Μετά βροντώντας τα ντουβάρια με μανία

τους εκτοπίσανε

μπουλούκια τους μαντρώσανε

και σαν ζώα τους σημαδέψαν

Και στους λασπερούς δρόμους

βαδίζοντας για μιαν έξοδο γιομάτη πόνο

οι αρχηγοί του κάρβουνου

είδαν τα παιδιά τους να εξορίζονται

είδαν τις γυναίκες τους να ατιμάζονται

είδαν φάλαγγες ανθρακωρύχων να φυλακίζονται

στη μακρινή Παταγωνία

στον παγωμένο ανταρκτικό

στις απέραντες στέπες της Πισάγκουα.