Σχετικά με το σαββατόβραδο εκείνο, που ο χορός της Στίνα μπορούσε να κάνει τον ίδιο τον Γκέρσουιν να σηκωθεί από τον τάφο του. Χρόνια μετά, η ανάμνηση αυτής της νύχτας εξακολουθεί να νοηματοδοτεί τη ζωή.
Ακολουθεί μουσική.
Επί ένα χρόνο και παραπάνω πέρναγαν όλα τα σαββατοκύριακο ξαπλωμένοι στο κρεβάτι, στην κάμαρά του, τρέφονταν ο ένας από τον άλλον σαν φυλακισμένοι στην απομόνωση που καταβροχθίζουν με μανία την καθημερινή μερίδα τους σε ψωμί και νερό. Τον αιφνιδίασε- και αιφνιδιάστηκε και η ίδια- με το χορό που χόρεψε ένα σαββατόβραδο όρθια στα πόδια του πτυσσόμενου καναπέ του φορώντας μόνο το κομπινεζόν της και τίποτ’ άλλο. Είχε αρχίσει να γδύνεται, το ραδιόφωνο έπαιζε- Σίμφονι Σιντ- και αυτό που τη συνεπήρε αρχικά και την έβαλε στο κλίμα ήταν ο Κάουντ Μπέισι με μια ομάδα μουσικών της τζαζ που αυτοσχεδίαζε πάνω στο “Lady be Good”, με μια ξέφρενη ζωντανή ηχογράφηση, και στη συνέχεια πάλι Γκέρσουιν, η ερμηνεία του “The man I love” από τον Άρτι Σο με τον Ρόι Έλντριτζ να δίνει ρέστα. Ο Κόλμαν, μισοξαπλωμένος στο κρεβάτι, έκανε ότι του άρεσε περισσότερο τα σαββατόβραδα, αφού γύριζαν από το βραδινό τους φαγητό, Κιάντι, σπαγγέτι, και κρέπες με πέντε δολάρια, στο αγαπημένο τους ιταλικό εστιατόριο σε ένα υπόγεια της 14ης οδού: την κοίταζε που γδυνόταν. Εντελώς ξαφνικά, χωρίς καθόλου να την παρακινήσει ο ίδιος- το μόνο που την παρακίνησε ήταν προφανώς η τρομπέτα του Έλντριτζ η Στίνα άρχισε ότι ο Κόλμαν περιέγραφε ως τον πιο φιδίσιο σόλο χορό, που χόρεψε ποτέ ένα κορίτσι από το Φέργκας Φολς που δεν είχες κλείσει ούτε ένα χρόνο στη Νέα Υόρκη. Θα μπορούσε να σηκώσει και αυτόν τον ίδιο τον Γκέρσουιν από τον τάφο του, με εκείνο τον χορό, με τον τρόπο που τραγουδούσε το τραγούδι. Χάρη στη δύναμη ενός μαύρου τρομπετίστα που ερμήνευε το κομμάτι σαν μαύρο τραγούδι ανεκπλήρωτου έρωτα, εκεί, μπροστά στα μάτια του, διάφανη σαν το κρύσταλλο, αποκαλυπτόταν, η δύναμη της λευκότητάς της. Αυτό το τεράστιο λευκό μεγαλείο. «Θα ‘ρθει μια μέρα ο άντρας που αγαπώ… Θα είναι μεγάλος και δυνατός… ο άντρας που αγαπώ». Τα λόγια ήταν πολύ απλά, σαν να βγαίναν από το πιο αθώο αναγνωστικό της πρώτης δημοτικού, μα σαν τελείωσε ο δίσκος σήκωσε τα χέρια να κρύψει το πρόσωπο της, εννοώντας ή παριστάνοντας πως ήθελε να κρύψει την ντροπή της. Η κίνηση ωστόσο δεν την προστάτεψε από τίποτα και κυρίως δεν την προστάτεψε από τον εκστασιασμό του Κόλμαν «Πού σε βρήκα, Βολούπτας;» τη ρώτησε, «Πώς σε βρήκα; Ποια είσαι;»
(Philip Roth, Το ανθρώπινο στίγμα, μετάφραση: Τ. Παπαϊωάννου,
εκδόσεις Πόλις, σελίδα 15)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου