Επίλογος- Μανόλης Αναγνωστάκης

Κι ὄχι αὐταπάτες προπαντός.
Τὸ πολὺ πολὺ νὰ τοὺς ἐκλάβεις σὰ δυὸ θαμποὺς
προβολεῖς μὲς στὴν ὁμίχλη
Σὰν ἕνα δελτάριο σὲ φίλους ποὺ λείπουν
μὲ τὴ μοναδικὴ λέξη: ζῶ.
«Γιατὶ» ὅπως πολὺ σωστὰ εἶπε κάποτε κι ὁ φίλος μου ὁ Τίτος,
«κανένας στίχος σήμερα δὲν κινητοποιεῖ τὶς μᾶζες
κανένας στίχος σήμερα δὲν ἀνατρέπει καθεστῶτα.»
Ἔστω.
Ἀνάπηρος, δεῖξε τὰ χέρια σου. Κρῖνε γιὰ νὰ κριθεῖς.

Για την Α. και για όλους τους φίλους που λείπουν.
Για τον Γ. που πρέπει να αφήσει την Πολυδούρη και να επιστρέψει στον Τίτο Πατρίκιο.
Για την Μ. που θα της άρεσαν δυο θαμποί προβολείς μες την ομίχλη.
Για τον  Α. που κινητοποιεί μάζες και ανατρέπει καθεστώτα.
Για τον Δ. που κάθε μέρα με κρίνει και κρίνεται.

Καληνύχτα.