Ποιητές

(Στὸν Κώστα Καρυωτάκη) Ὤ, δὲ χωρεῖ καμία ἀμφισβήτηση, ποιητὲς εἴμαστ᾿ ἐμεῖς μὲ κυματίζουσα τὴν κόμη -- ἔμβλημ᾿ ἀρχαῖο καλλιτεχνῶν -- καὶ χτυπητὲς μάθαμε φράσεις ν᾿ ἀραδιάζουμε κι ἀκόμη μιὰ εὐαισθησία μας συνοδεύει ὑστερική, ποῦ μας πικραίνει ἕνα χλωμό, σβησμένο φύλλο, μακριὰ ἕνα σύννεφο μαβί. Χιμαιρικὴ τὴ ζωή μας λέμε καὶ δὲν ἔχουμ᾿ ἕνα φίλο. Μένουμε πάντα σιωπηλοὶ καὶ μοναχοί, ὅμως περήφανα στὰ βάθη μας κρατοῦμε τὸ μυστικό μας θησαυρό, κι ὅταν ἠχεῖ ἡ βραδινὴ καμπάνα ἀνήσυχα σκιρτοῦμε. Θεωροῦμε ἀνίδεους, ἀνάξιους κι εὐτελεῖς γύρω μας ὅλους, κι ἀπαξιοῦμε μιὰ ματιά μας σ᾿ αὐτοὺς νὰ ρίξουμε, κι ἡ νέα ξανὰ σελὶς τὸ θρῆνο δέχεται τοῦ ἀνούσιου ἔρωτά μας. Ἀναμασᾶμε κάθε μέρα τὰ παλιὰ χιλιοειπωμένα αἰσθήματά μας· ἐξηγοῦμε τὸ τάλαντό μας: «κελαηδοῦμε σὰν πουλιά»· τὴν ἀσχολία μας τόσ᾿ ὡραῖα δικαιολογοῦμε. Γιὰ μᾶς ὁ κόσμος ὅλος μόνο εἴμαστ᾿ ἐμεῖς, καὶ τυλιγόμαστε, μανδύα μας, ἕνα τοῖχο. Μ᾿ ἔπαρση ἐκφράζουμε τὰ πάθη τῆς στιγμῆς σ᾿ ἕναν -- μὲ δίχως χασμωδίες -- μουσικὸ στίχο. Γύρω μας κι ἄλλοι κι ἂν πονοῦν κι ἂν δυστυχοῦν, κι ἂν τοὺς λυγίζει, ἂν τοὺς φλογίζει ἡ ἀδικία - ὤ, τέτοια θέματα πεζὰ ν᾿ ἀνησυχοῦν τοὺς ἀστρικούς μας στοχασμούς, εἶναι βλακεία.

- Γιάννης Ρίτσος