Απόσπασμα από το βιβλίο "ο Μικρός Πρίγκιπας"

Μου είπε:

"Αυτή τη νύχτα είναι ένας χρόνος. Το αστέρι μου θα βρίσκεται ακριβώς στον τόπο απ' όπου αποβιβάστηκα πέρσυ..."

"Ανθρωπάκι μου, δεν είναι ένα κακό όνειρο αυτή η ιστορία με το φίδι και την συμφωνία και τ' αστέρι..."

Αλλά δεν απάντησε στην ερώτησή μου. Είπε: 

"Ότι είναι σπουδαίο δεν το βλέπει κανείς..."

"Σωστά..."

"Είναι όπως με το νερό. Αυτό που μου έδωσες να πιω ήταν σαν μουσική, η τροχαλία, το σκοινί....θυμάσαι;...ήταν ωραία."

"Σωστά..."

"Θα κοιτάς τη νύχτα τ' αστέρια. Το δικό μου σπιτάκι είναι πολύ μικρό για να μπορέσω να στο δείξω πού τριγυρνά. Είναι καλύτερα έτσι. Το αστέρι μου για σένα θα είναι ένα από τ'αστέρια. Έτσι θα κοιτάς με ευχαρίστηση όλα τ'αστέρια... Όλα θα είναι φίλοι σου. Και τώρα θα σου χαρίσω ένα δώρο..." Και γέλασε.

"Αχ ανθρωπάκι μου, μικρό ανθρωπάκι! Με πόση ευχαρίστηση ακούω αυτό το γέλιο!"

"Ακριβώς αυτό θα είναι το δώρο μου. Θα είναι όπως με το νερό..."

"Τι θέλεις να πεις;"

"Οι άνθρωποι έχουν αστέρια, μα δεν είναι τα ίδια. 

Για μερικούς που ταξιδεύουν, τ'αστέρια είναι οδηγοί.

Για άλλους δεν είναι παρά μικρά φώτα. Για άλλους πάλι, τους σοφούς, είναι προβλήματα. Για τον έμπορά μου, ήταν χρυσός. Μα όλα αυτά τα αστέρια σιωπούν.

Εσύ, θα έχεις αστέρια, όπως δεν τα έχει κανείς..."

"Τι θέλεις να πεις;"

Όταν τη νύχτα θα κοιτάς τον ουρανό, θα είναι σαν να σου γελούν όλα τα αστέρια, γιατί εγώ θα κατοικώ σε ένα από αυτά, γιατί εγώ θα γελώ σε ένα από αυτά. Εσύ μόνο θα έχεις αστέρια που θα μπορούν να γελούν!" 

Και ξαναγέλασε.

- Αντουάν Ντε Σαίντ Εξυπερύ 

(εκδόσεις Φιλολογική)