Τα τείχη (Κ.Π. Καβάφης)

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ

μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
 

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.             

A! όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Διαβάζοντας το ποίημα, αντιλαμβανόμαστε ότι το θέμα του μας είναι οικείο, και δεν αφορά μόνο έναν Καβάφη, που ένιωθε περιθωριοποιημένος λόγω της ομοφυλοφιλίας του αλλά  και παρηκμασμένος καθώς γερνούσε. Η περιθωριοποίηση είναι φαινόμενο των κοινωνικών σχέσεων, έκφανση στο ξεδίπλωμα της οποίας αστράφτουν στιγμές της ουσίας του κοινωνικού γίγνεσθαι.

 Στον καπιταλιστικό κόσμο, ο χώρος είναι και δεν είναι ενιαίος. Η κοινωνία είναι ένα όλο, ένα δομημένο σύνθετο όλο που τέμνεται όμως από την ταξική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας. Τα τείχη υπάρχουν ήδη χτισμένα αλλά δεν ορθώνονται ποτέ μπροστά από τα μάτια του ατόμου, πριν αυτό αντικρίσει ολόκληρη την κοινωνική δομή, ώστε να δει τον τραυματικό διχασμό, και όχι απλώς τις επιμέρους πληγές και χαρακιές της ατομικής ζωής του.

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο: "Τάξεις και ηθική". Ολόκληρο το κείμενο:  http://takseis-ithikh.blogspot.com/